Het ontbreken van een deugdelijke verwarming in de Besteleend bleek voor mijn vader voldoende aanleiding deze auto te vervangen door een Opel Kadett. Een model dat in korte tijd na zijn introductie grote faam had gemaakt om zijn goede kachel. In verband met het gebruik als gecombineerde gezins-en bedrijfsauto viel de keus op de carrosserievariant: Caravan. Tegenwoordig wordt zo’n uitvoering StationWagon genoemd.
Deze auto herinner ik mij voornamelijk door de in mijn ogen gigantisch lange versnellingspook die ter hoogte van waar het gaspedaal zat met een knik vanuit de vloer omhoog kwam richting bestuurder. Ik kan mij niet zoveel van de kwaliteit van de verwarming herinneren. Wel de rode skai-bekleding van de achterbank met een lus in het midden om de zitting omhoog te kunnen trekken. De leuning van de achterbank kon daarna volledig vlak gelegd worden om zo een grote bagageruimte te hebben. Handig, voor een broodwijk. Mijn broer, zusje en ik waren voornamelijk content met een normale zitplaats, na onze eerdere ervaringen achterin de Besteleend.
De Opel Kadett A was in 1962 door de Opel fabriek ingezet als concurrent voor de Volkswagen Kever. In 1965 werd dit model alweer opgevolgd door de Kadett B, ditmaal als concurrent voor de Ford Escort. Volgzaam als mijn vader was, werd model A drie jaar na aanschaf ingeruild voor model B. Enerzijds omdat je na drie jaar nog best een hoge inruilprijs kon bedingen en anderzijds omdat model B een nog betere kachel had. En een asbak op een onmogelijke plaats, bovenop het dashboard. Als je deze moest legen schoot hij steevast onverwacht uit zijn klemsluitingen los waardoor as en peuken over het dashboard, je handen en de vloer verspreid werden.
Tegen de tijd dat ik dertien jaar was heb ik tijdens meehelpen op de zaterdagse broodwijk voor het eerst alleen gereden in deze auto. Het viel mij op hoe makkelijk de stap was van rijden in de eerste versnelling en drie straten verder al de derde versnelling te durven gebruiken. Dit tot ongenoegen van mijn vader, want hij liep achter de auto met geopende achterklep om mij eventueel aanwijzingen te kunnen geven. Als je in de derde versnelling rijdt, valt daar natuurlijk niet tegenop te rennen, laat staan verstaanbare aanwijzingen te geven. “Rustig, rustig, niet te hard!”, was de aanwijzing welke ik het laatst hoorde voordat mijn vader buiten gehoorsafstand kwam te lopen. Hij had zich onterecht zorgen gemaakt, want het liep allemaal goed af. Ik parkeerde de auto netjes voor het portiek van de flat waar wij moesten zijn om weer enkele van onze klanten te bedienen en zette de motor zonder te laten schokken uit.
Op zaterdag waren mijn ouders zodanig afgedraaid door de lange werkdag, bakkers staan altijd vroeg op, dat er weinig energie over was een warme avondmaaltijd te fabriceren. Vaak aten wij dan brood met varkenshaas, patat frites of reden even langs het chinees restaurant.
Als je een bakkerswinkel met een broodwijk hebt, ken je veel mensen. Er zijn ook veel mensen die jou kennen. Als je dan aan het einde van je drukke werkweek langs de chinees rijdt om even snel nasi, bami of foejonghai te halen en je wordt door de daar aanwezige klanten aangesproken, meestal met een grappig bedoelde opmerking, valt dat wel eens verkeerd. Zoals die keer dat een klant van ons ook bij de afhaalbalie van de chinees stond en aan mijn vader, onder het genot van een biertje van de tap, uitgelaten vroeg hoe de dag geweest was. Waarop mijn vader zonder enige aarzeling antwoordde dat het “goed klote” was geweest (ik denk dat de omzet die dag onder het verwachtingsniveau lag), waarna de Chinese dame achter de balie met een lachend gezicht deze uitdrukking continu herhaalde. Dit tot grote schik van de aanwezige klanten, de dame in kwestie in de waan latend een leuke Nederlandse uitdrukking te bezigen. Goed gemutst voegde zij dan ook “goed klote” toe achter iedere bestelling welke zij door het luikje naar de keuken door gaf, waardoor de hilariteit een ongekende hoogte bereikte en de drukke werkweek toch nog een ontspannen slot kende.
